Bir zamanlar
Özüm kimi bir dağ idim
Öz mədənim vardı mənim
Öz çiçəyim,öz çəmənim vardı mənim
Şəlaləydim öz yatağım
Əl-qoluma dardı mənim
Ulduz idim
Öz işığım vardı mənim
Tək özümə bənzəyirdim
Öz baharım,öz nübarım
Heç kimsəyə
yoxdu mənim bir oxşarım
Bəs aradan nə keçdi ki,
Öz-özümü danan oldum?!

Damcı-damcı daman oldum
Bircə sözlü gerçək idim,
Neçə sözlü güman oldum.
Bir qərarda damcı-damcı
hey damıram.
Ona buna oxşasam da
Tək özümə oxşamıram
Bu oxşarlıq,bu eyniyyət çəmənində
Mən özümü itirmişəm.
Karıxmışam
İndi dönüb özüm üçün darıxmışam
Darıxmışam.

Bəxtiyar Vahabzadə...