Hər şey bir anda məhv ola bilər. Bir yığın zibil torbası kimi atılmış ola bilərsən küçəyə. İnsanlar o qədr qəddardılar ki, dediyin ən kiçik yalan belə faciəyə çevirməyə bacara bilirlər. Bunula da sənin tragediyan yazılmağa başlanar. Hər şey corab söküyü kimi gələr ard-arda. O görüşmək üçün uzandığını fikirləşdiyin əllərki var pusquda duran çakkal kimidir. Hər an səni boğmağa, dağdan dığırlanan qar topası kimi ən təpədən, həm də başıaşağı dığırlamağa hazırdı. Həə, hə! Əlimi uzatdığım gəlir yadıma, başqa heç nə!
Heç qara da deyil ətrafımı bürüyən dalğa. Pisliyə doğru addım-addım sürünməyin nə demək olduğunu belə tez anlamazsan. Çox vaxt aparmalıdır bu, qanına işləyənə qədər, bir az da sümüklərini sızlatmalıdır.
Bilirsənmi əclaf olmaq nədi?!
Hara baxsan – sağa, sola və güzgüyə baxanda nifrət dolusu birinin düz gözlərinin içinə baxa bilməkdi. Onlarla bir yerdə tapdalamaqdı həyatı hər gün. Ümüdü boğmaqdı hər doğuluşunda. Yaşam hissinin üzünə lopasına tüpürməkdi, məhv olmaq. Nifrətlə oyanmaqdı hər səhər. Onu
boğmağa çlışdıqca bataqlığa düşən qurban kimi dibə doğru enməkdi. Və bir az da bütün bunları qarşı çıxmadan özlüyündə izləyə bilməkdi.
Mən düşmənəm, oğruyam, axmağam. Hətta sənin hə, elə sənin ayaqlarının altını qaza bilərəm düz gözlərinin içinə baxa-baxa. Bilirsənmi, utanmaram da. Maraqlı gəlirsə heç vicdanım da sızlamaz. Bəlkədə mən bu dəqiqə sənin gözündə həbsxanda olan canidən, psixoloji, narkoloji dispanserlərdə olan patsientlərdən, zökəm virusunun daşıyıcısından da təhlükəliyəm. Üstümə ağırlıq çökdüyünü deməliyəm. Yəqin ki, bütün bu axmaqlıq yormağa başlayır məni. Yeri gəlmişkən, mən həmin əclaflardan sadəcə olaraq biriyəm… Və əslində əclaf olmaq heç də
1
