Son bir dəfə deməklə başlayar hər şey , son dəfə sarılmaq , son dəfə öpmək , son dəfə görmək istəyərik . Amma o son fikirləşirik ki unudulmaz . O son , digər günlərdən də fərqli olar . Sarıldığımızda heç sarılmamışıq kimi hiss edərik . Öpdüyümüzdə heç öpməmiş kimi və qoxuladığımızda belə bir qoxudan xəbərimiz yoxmuş kimi gəlir . O sonun dadı başqadır .

Heç unudammarıq kimi gələr , arxamızı dönərkən kaş ki son bir dəfə daha baxsaydım deyə bitər hər şey . Bu son bir kəzlər fərqli mənalar yükləyər ürəyimizə , silib atamayıq və unutmalıyıq. O son bir dəfə də verilən sözlərin heç biri ağılımıza gəlməz .

O xəyalları belə unudarıq . Hesab verməsini istəyərik bəlkə amma o qədər qısa gələr ki o an bizə ; ona sarılmaq , öpmək , qoxlamaq , hiss etmək duyğusu bizim əlimizi, qolumuzu bağlar . Günlər keçdikcə son bir kəzlər keşkəyə buraxar yerini və uzun uzun baxaraq şəkillərə kaş ki deyərik . Demək ki son bir dəfə deməklə başlar səssiz bir kəşkəylə bitər bu Eşq .
Heç bitməsini istəmədiyimiz kitab kimidir eşq - təkrar oxumaq üçün çevirərik səhifələri amma yazılar çoxdan silinmişdir.Lakin vurulan zərbələri düşünərək rahatca unutmağa artıq yol alarıq və irəliləyərik ta ki qarşımıza layiqli biri çıxana kimi...