Ölmüşdüm men...
Yaşamırdım senden önce. Ruhumu heyata bağlayan bütün damarlarım qopmuşdu.
Ne yaşadığımı hiss edirdim,ne deyerli olduğumu.
Sonra sen çıxdın qarşıma...
Senin gözlerine baxdım. Senin gözlerine bir baxdım bir de baxa bilmedim başqa bir yere.. Gözlerinin derinliklerine baxdım,özümü gördüm...
Sonra sesini eşitdim. Sesini eşidende beynimdeki bütün sesler dayanırdı...
Sonra sen ağladın. Sen ağladıca üreyime bıçaq dirediler menim. Senin ağlaman demek bu dünyanın bir zibile yaramaması demek idi menim gözümde. Bir yaxşı'nın daha qürurlu meğlubiyyeti idi senin ağlaman.
Utandım men bele bir qelb nece ağlayar deye.
İnsanlar nece qeddar, nece nankör, ellerindekinin qiymetini nece bilmirler dedim öz-özüme. Belke sene gele bilmedim amma onu getirdim sene...
Sonra sen güldün. Bax bunu nece anlatacam inanki bilmirem.
Gülüşünün gözelliyine deyil, saflığına vuruldum men.
Gülende gözlerinin qıyılmasına, başını aşağı salmağına vuruldum...
En pisi nedi bilirsiz..?
O gözler mene heç baxmadı, o sesden adımı heç eşitmedim, o yaşlar menim üçün heç axmadı ve o insan mene heç gülümsemedi...
Ölmek üçün yeterince sebebim varmış...